FORMANIMY

Kategoria im. Warsztatu Formy Filmowej

<animacje abstrakcyjne i animacje eksperymentalne>

***

FORMANIMY, czyli tu nie chodzi o historię, a sensem jest sam obraz, dźwięk i to, co pomiędzy…

***

KATEGORIA FORMANIMY PREZENTOWANA BĘDZIE TRADYCYJNIE  Z KATEGORIĄ ANIMOWANE FRASZKI, ALE Z OSOBNYM GŁOSOWANIEM PUBLICZNOŚCI.

***

9 FILMÓW = 52′

1kg PC (2018, 10’), Krystian Grzywacz | Paulina Czerek (Beniovska)
25/25 (2018, 4’20”), kinoMANUAL (Aga Jarząb, Maciek Bączyk)
CTRL + C (2017, 2’), Kamila Kasprzykowska
DESIRE (2017, 01’50”), Małgorzata Seidel, Aleksandra Duda
MARBLES (2018, 5’13”), Natalia Spychała (PWSFTviT Łódź)
POMROKA (2018, 9’50”), Michał Przyszlak (WSUO Opole)
PUŁKA (2018, 02’03”), Kacper Mutke, Małgorzata Pawińska
ROK (2018, 11’40”), Małgorzata Bosek-Serafińska (Serafiński Studio)
WAHADŁO (2017, 04’26”), Mateusz Domeradzki (WSUO Opole)

***

1kg PC (2018, 10’), Krystian Grzywacz | Paulina Czerek (Beniovska)

Projekt duetu Pauliny Czerek (Beniovska) i Krystiana Grzywacza, który pachnie paradokumentalizmem. Stworzone specjalnie pod przestrzeń planetarium słuchowidowisko jest mieszaniną motywów kultury popularnej z wizjami bardziej zakurzonymi, która przyciąga skojarzenie bliskiego spotkania z kosmoludkiem. Animacja powstała w programie symulującym właściwości fizyczne istoty przebywającej w ziemskim środowisku, towarzysząca temu muzyka jest połączeniem nagrań terenowych z dźwiękami generowanymi w otchłani komputera osobistego.

Krystian Grzywacz, urodzony w 1994 r., absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Obecnie student Wrocławskiej ASP. Członek kolektywu Gnojki, zajmuje się sztuką wideo, animacją, VR i rzeźbą. Laureat 3. konkursu Najlepszych Dyplomów Sztuki Mediów WroArt Center 2017. Jego prace pokazywane były w kraju oraz poza jego granicami.

***

25/25 (2018, 4’20”), kinoMANUAL (Aga Jarząb, Maciek Bączyk)

Tytuł odwołuje się do tradycji numerowania kolejnych grafik z oryginalnej matrycy jak również wskazuje na sekwencję 25 faz ruchu, przygotowanej z myślą o krótkiej, abstrakcyjnej animacji. Kolejne rysunki, z pozoru podobne do siebie niczym kopie tego samego wzoru, w rzeczywistości różnią się drobnymi detalami. Ich sens i potencjał ujawnia się dopiero w ruchu. Każdy rysunek składa się z ogromnej ilości mikro-akcji. Ich nagromadzenie pozwala oglądać film niejako „w głąb” w poszukiwaniu zanimowanych detali wpisanych w nowe kompozycje. Zapętlona sekwencja, która trwa zaledwie 1 sekundę, rozciąga się do dowolnej długości, uzależnionej od percepcji widza.

Ścieżka dźwiękowa jest połączeniem nagrań field-recording (pochodzących w większości z domowej audiosfery autorów) z muzyką elektroniczną, graną na analogowych syntezatorachSynthi AKS.

kinoManual to mała, niezależna manufaktura audio-wizualna, skupiona na eksperymentowaniu z ruchomym obrazem i dźwiękiem. Eksploruje głównie analogowe techniki filmu stop-motion, takie jak: animacja rysunkowa, wycinanka, non camera, wykorzystując fizyczny kontakt z używanym tworzywem. kinoMANUAL to dwójka artystów: Aga Jarząb i Maciek Bączyk. Ich wspólne filmy i obiekty chcą korespondować z bogatą tradycją ruchomych obrazów, sztuki kinetycznej i kina eksperymentalnego. kinoMANUAL współpracuje z międzynarodowymi artystami i instytucjami, realizuje wystawy w Polsce i za granicą. Filmy kinoMANUAL prezentowane są na festiwalach na całym świecie. Strona: http://www.kinomanual.pl

Aga Jarząb (ur.1977) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, dyplom w Pracowni Intermedialnej Wydziału Grafiki. Jest stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w programie „Młoda Polska”. Dwa jej filmy z cyklu „Siostry z domu Jarząb” znajdują się na antologii „Akcja – animacja” wydanej przez NiNA (teraz FiNA). Jej prace z cyklu „Zrób coś ze sobą dziewczyno” znajdują się w kolekcji Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Sztuki Mediów macierzystej uczelni. Zajmuje się eksperymentalnym filmem animowanym oraz sztuką na pograniczu filmu i instalacji.

Maciek Bączyk (ur. 1977) – mieszka i pracuje we Wrocławiu. Zajmuje się dźwiękiem i obrazem, zarówno w praktyce jak i w teorii. Nagrywa płyty i koncertuje od 1999 roku z zespołami: AGD, Robotobibok, Małe Instrumenty, a obecnie Pin Park i Kristen. Równolegle do aktywności muzycznej rozwija działania w obszarze sztuk audiowizualnych. W 2006 roku wystawą „Niewidzialna mapa Wrocławia” debiutował w BWA Wrocław, galeria Awangarda. Rozwija projekty w obszarze wielu mediów i na ich przecięciu: malarstwo, film eksperymentalny, instalacja, sound art. Preferuje tradycyjne, analogowe techniki pracy. Jest doktorantem w Katedrze Sztuki Mediów Wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych.

LAUREAT WYRÓŻNIENIA SPECJALNEGO NA O!PLA 2017 ZA ANIMOWANY WIDEOKLIP „POINTING TO A MARVEL” DLA ZESPOŁU LOTTO.

***

CTRL + C (2017, 2’), Kamila Kasprzykowska

CTRL + C to animacja trójwymiarowa zrealizowana w programie Maxon Cinema4D. Zwielokrotnione kopie jednej uproszczonej formy zostały poddane specyficznemu porządkowi i rytmiczności kreując nowe kształty. Samo szukanie „powtarzalności” i porządku w tej realizacji inspirowane było zjawiskami społecznymi. Jednostki bojące się własnego indywidualizmu zaczynają nawzajem siebie kopiować. Cały ten proces pozornej harmonii, rytmu i estetyki powoduje coraz większy zanik podmiotowości i tożsamości jednostki a co za tym idzie powstaje jednolita, zlewająca się masa pełnej samotności.

Kamila Kasprzykowska, urodzona 22 grudnia 1994 roku w Płońsku. Absolwentka kierunku Grafika na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od drugiego roku na specjalności Grafika Warsztatowa w Pracowni Wklęsłodruku, od roku czwartego w Pracowni Grafiki Multimedialnej. Dyplom artystyczny z Animacji z wyróżnieniem zrealizowany został pod kierunkiem dr hab. Zdzisława Mackiewicza, prof. UMK oraz część uzupełniającą z Grafiki pod opieką dr hab. Marka Zajko, prof. UMK, który przez całą kadrę Zakładu Grafiki UMK został uznany „drugim dyplomem”.

Artystka multidyscyplinarna zajmującą się animacją dwu- jak i trójwymiarową – tworząc do niej samodzielnie własny podkład muzyczny – grafiką warsztatową (wklęsłodrukiem i linorytem), grafiką trójwymiarową, projektowaniem graficznym oraz malarstwem i rysunkiem.

Brała udział w ponad 20 międzynarodowych i krajowych wystawach zbiorowych, przeglądach i konkursach graficznych zdobywając nagrody i wyróżnienia: Nagroda Główna na Ogólnopolskim Biennale Malarstwa i Grafiki – Piękne Sztuki 2018; Wyróżnienie na Pomorskiej Grafice Roku 2017; Nagroda Specjalna Rektora ASP w Gdańsku na Pomorskiej Grafice Roku 2015. Jej animacje były prezentowane na kilku festiwalach i pokazach animacji w kraju i za granicą.

***

DESIRE (2017, 01’50”), Małgorzata Seidel, Aleksandra Duda

Desire to metaforyczna opowieść zawarta w eksperymentalnej formie, porusza motywy ukryte wewnątrz nas. Różniąc się od siebie jako ludzie, posiadamy wciąż podobne pobudki. Popędy, zachcianki i ambicje. Każdy z nas pragnie wspiąć się na wspaniały szczyt, gdzie ujawniona zostanie jego wybitność i wyróżnienie spośród bezimiennej masy. Jeżeli jednak każdy z nas tak bardzo pragnie być wyjątkowym, to czy ostatecznie nie czyni nas to identycznymi?

Małgorzata Seidel urodzona w 1996 roku mieszkanka Tychów, studentka III roku Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach na kierunku Projektowanie Graficzne. Głównym zakresem jej działalności jest animacja oraz ilustracja. Inspiruje się sztuką surrealizmu. Pasjonuje ją etnologia oraz psychologia. W domowym zaciszu ćwiczy yogę i pochłania filmy science-fiction.

Aleksandra Duda urodzona w 1995 roku w Pszczynie, absolwentka Liceum Plastycznego w Bielsku-Białej, obecnie studentka IV roku Projektowania Graficznego na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Jej zakres zainteresowań obejmuje ilustrację, animację oraz sztukę tatuażu. W sezonie letnim zamienia się w kitesurfera.

***

MARBLES (2018, 5’13”), Natalia Spychała (PWSFTviT Łódź)

Film wykonany w technice poklatkowej, nitkami na wazelinie i szkle. Interesowało mnie wrażenie połączenia, związania wszystkich występujących w filmie części, a także oparcie treści filmu na właściwościach wynikających z jego formy. Bohaterem filmu jest fragmentarycznie pojawiająca się postać, która nierozerwalnie łączy się z przestrzenią oraz z różnego rodzaju przedmiotami. Wzajemne oddziaływanie tych wszystkich elementów tworzy układ zależności – zamknięty cykl powiązanych ze sobą zdarzeń.

Natalia Spychała – absolwentka Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi na kierunku film animowany i efekty specjalne. Autorka animowanych filmów krótkometrażowych, od wielu lat zaangażowana w promowanie animacji wśród najmłodszych oraz amatorów. Prowadziła liczne zajęcia dla dzieci i młodzieży, jak i warsztaty animacji poklatkowej w założonej przez siebie Fabryce Animacji FAN (wcześniej jako Fabryka Form Fszelakich) w Łodzi.

***

POMROKA (2018, 9’50”), Michał Przyszlak (WSUO Opole)

Pomroka

<<prawie całkowita lub całkowita ciemność>>

<<coś, co powoduje trudność w zrozumieniu, poznaniu czegoś>>

Pomroka jest abstrakcyjną – ulotną próbą interpretacji ciemności. Ciemności, która nie jest ani zła, ani niebezpieczna. Zaprasza i otula, tych, którzy zechcą się w niej odnaleźć. Pomroka to eksperyment, badający synergię pomiędzy obrazem a dźwiękiem. Próbą przedstawienia ciemności, za pomocą środków paradoksalnie do niej przeciwstawnych – światła i obrazu. Pomroka w pierwszej odsłonie była wyłącznie audiowizualnym performensem wykorzystującym materiały generatywne i techniki manipulacji obrazem w czasie rzeczywistym. W takiej formie została zaprezentowana na kilku festiwalach audiowizualnych w kraju i za granicą – odtwarzana i animowana w czasie rzeczywistym. W późniejszym czasie została uwieczniona w trwałej, nieperformatywnej wersji. Nagrana i zapisana bez żadnej postprodukcji. Taka jaka jest. Za muzykę do projektu odpowiadał Sergiusz Tarasiewicz.

Michał Przyszlak, urodzony w 1992 roku w Opolu. Absolwent Państwowego Liceum Plastycznego im. Jana Cybisa. W 2018 roku ukończył Wydział Sztuki Uniwersytetu Opolskiego (specjalizacja Projektowanie Graficzne i Nowe Media). Dwukrotny stypendysta programu Erasmus (Hochschule Trier – Niemcy 2015/16 i 2017/18). Laureat Stypendium Rektora UO (2014-2018). Na co dzień zajmuje się działaniami z zakresu nowych mediów, w tym VJingiem, instalacją multimedialną, animacją eksperymentalną i fotografią. Autor i współtwórca wielu projektów multimedialnych prezentowanych w kraju i za granicą m.in. w Niemczech, Holandii, Włoszech czy Luksemburgu. Eksperymentujący z formą i środkami wyrazu, stale poszukuje nowych inspiracji i możliwości do rozwoju. Szczególnie zainteresowany odkrywaniem więzi pomiędzy obrazem a dźwiękiem. Jako VJ tworzył oprawy wizualne koncertów dla takich artystów jak m.in. Lao Che, Piotr Bejnar, Essex, Jarecki, czy Body Package. Od lat aktywnie zaangażowany w kulturalne działania Stowarzyszenia Opolskie Lamy. Obecnie wiceprezes Noiz Foundation, gdzie jako jeden z organizatorów tworzy Nokta Festival – w mieście, z którym wiąże swoją przyszłość.

***

PUŁKA (2018, 02’03”), Kacper Mutke, Małgorzata Pawińska

„Tomasz Pułka – Live Set visualisation”.

Tomasz Pułka jest jednym z najwybitniejszych poetów młodego pokolenia w Polsce. Nowatorskie podejście do sztuki tworzenia tekstu, rytmika jego utworów a także swoisty literacki „glitch” zainspirowały powstanie filmu. Wizualizacja słów wiersza Tomasza Pułki w formie typografi w ruchu zostały stworzone następująco: twórcy skonstruowali piramidę holograficzną, aby umieścić animację słów w przestrzeni. Postprodukcja nagranego hologramu polegała na zagubieniu się przestrzeni właściwej i wyczuwalnej przez widza- dzięki temu zabiegowi zsynchronizowano wrażeniowość wywołaną zarówno tekstem „Live Set” jak i plastykę narracji samego poety.

Małgorzata Pawińska – artystka wizualna, fotografka. Obecnie studentka ostatniego roku studiów magisterskich kierunku Projektowania Graficznego specjalizująca się w sztuce nowych mediów na katowickim ASP. Kierunkiem jej działań jest budowanie kompleksowego obrazu wizualnego obejmującego koncept, działanie filmowe, montaż, postprodukcję, animację oraz autorskie techniki przetwarzania obrazu związane między innymi z nurtem glitch artu. Na równi z tworzeniem ruchomego obrazu stawia fotografię, w którą zazwyczaj mocno ingeruje. W jej działalności dominuje współpraca z muzykami.

Kacper Mutke. Dyplom licencjacki zrealizował w 2017 roku w Pracowni Działań Multimedialnych, na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Obszary jego działań to szeroko pojęty eksperyment wizualny, kreatywne programowanie, sztuka generatywna, instalacje multimedialne, animacja, malarstwo, VJ’ing. Współtworzy kolektyw artystyczny tajny_projekt. Swoje prace prezentował na festiwalach i wystawach w Polsce i za granicą m.in. na: free_art_-_glitch, /’fu:bar/ (Chorwacja), INTRO Festival, OFF Festival, Tauron Nowa Muzyka, Industriada, Brand New Music : Soundscape, Dom Letnich Obyczajów, Noc Muzeów, TEDxKazimierz, CineRAMAfest, Patchlab Festival (Polska). Obecnie na drugim roku studiów magisterskich na ASP w Katowicach, w Pracowni Działań Multimedialnych. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2018.

***

ROK (2018, 11’40”), Małgorzata Bosek-Serafińska (Serafiński Studio)

Ta praca jest dwuosobowym dziennikiem i obejmuje prawie sześć lat. Jedna osoba dostarczała codziennie opakowanie po papierosach wypalonych przez siebie tego dnia a druga oblepiała je gotową „materią graficzno – malarską” czyli papierowymi pamiątkami – odpadami codziennego życia. Film dedykowany pamięci Marka Serafińskiego, znakomitego twórcy i producenta polskiej animacji.

Małgorzata Bosek-Serafińska – absolwentka malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w 1995 ukończyła kurs animacji w Studio Miniatur Filmowych w Warszawie. Przez kilka lat godziła pracę najemnego animatora z własną twórczością plastyczną. Te dwie ścieżki spotkały się w jej debiucie filmowym „Dokumanimo”. W 2009 roku założyła studio filmowe ANIMASO.  Od roku 2017 prowadzi Serafiński Studio. Jest autorką takich filmów jak „Wyspa Gibonów” i „Dwa żywioły”, a także producentką „Do serca Twego” Ewy Borysewicz, „Się zjada” Edyty Adamczak, „Janka” Adeli Kaczmarek-Serafińskiej.

***

WAHADŁO (2017, 04’26”), Mateusz Domeradzki (WSUO Opole)

Animacja WAHADŁO jest opowieścią o ludzkiej pamięci i złudzeniu jakie powstaje z jej przyczyny. Owe złudzenie polega na tym, że ludziom towarzyszy przekonanie, że każdego dnia wstaje słońce i robi się noc dokładnie tak samo jak dnia poprzedniego. Podobnie dzieje się w mechanice Wahadła, odchyla się ono w jedną stronę, a następnie równoważy swoją energię poprzez ruch w stronę przeciwną, co sprawia, że ciągle wraca i się odsuwa z coraz to mniejszą siłą, aż kiedyś staje. Wahadło wzmacnia w nas złudzenie trwałości i powtarzalności, a przecież ani słońce, ani ziemia się nie cofają, a rytm dobowy bazuje na ruchu obrotowym, a nie wahadłowym. Inspiracją do animacji był list starszej Pani do jej rodziców, gdzie opowiadała o swoim życiu i o słońcu, które znowu dla niej wstało (animacja powstała w pracowni multimediów na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Opolskiego).  W skrócie można powiedzieć, że mechanizm wahadła służący do wstawania słońca jest w gruncie rzeczy mechanizmem pamięciowym.

Mateusz Domeradzki. Urodzony w Opolu w 18.09.1990r. Jest absolwentem Liceum plastycznego w Opolu. W 2010 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Opolskim, ukończył  kierunek Psychologia, a także studia na Wydziale Sztuki. Aktualnie pracuje w przychodni zdrowia psychicznego i na Uniwersytecie Opolskim.

***

Przed FORMANIMAMI zaprezentowany zostanie film animowany „Chrońmy drzewa zanim będzie za późno” (2018, 01’43”) przygotowany przez Klub Gaja